الهام هاشمی براگوری
اشاره:
تاکنون عکس های بکر و طبیعت بی نظیر پشت سد آیت الله بهجت را دیده اید. تا کنون از آب و هوای خوب آن شنیده اید. می گویند طبیعت آن از هزاران سوییس برتر است،می گویند نگین ایران است… اما آیا تاکنون از مشکلات مردم آن حوالی چیزی شنیده اید؟
پشت تمام این لبخندها و عکس های شاد، خون و دل بیش از ۱۶۰ خانواری است که ۵۰ خانوار آن ساکن هستند و به کلی به فراموشی سپرده شده اند. اهالی و جمعیتی بالغ بر ۲۰۰ نفر… حجم اندوه انقدر بالاست که قلم کمر می شکند از توصیفش… شما چه فکر می کردید و چه شد؟ قبل از افتتاح سد، بیش از هزار و دویست نفر در شش محله دولیه سرا، چانسرا، لنگه سرا، آلوکله، فیاو و تنگه رود که همگی روستای بزرگ رودسرا را شامل می شدند، زندگی می کردند. همچنین در حوزه شهرستان سیاهکل نیز دو روستای گندلاور و سوسرا نیز در پشت سد ساکن بودند. این روستاها دارای چهار شهید به نامهای هوشیار نظرپور، مهرداد اکبرنژاد، کاسی نجیب پور و شهید هدایتی است. از تمام امکانات زندگی مانند من و شما نیز بهره مند بودند. راه، آب شرب، برق، تلفن، مدرسه، خانه بهداشت، نانوایی و … اما با زمزمه احداث سد در منطقه، بسیاری از اهالی زمین هایشان را به آب منطقه ای گیلان فروختند. اما بیش از ۱۶۰ خانوار هنوز زمین هایشان بلاتکلیف می باشد و از این آمار قریب به۵۰ خانوار از شهرستان رودبار به دلیل ناچاری هنوز پشت سد سکونت دارند. یعنی نه زمین هایشان خریداری شده و نه تکلیفشان مشخص است. در بلاتکلیفی محض زندگی را می گذرانند. نه آب، نه برق، نه راه، نه مدرسه و نه … هیچ، هیچ، هیچ… در ادامه گزارشمان را با اهالی پشت سد خواهید خواند که از چگونگی گرفتاری و محرومیت هایشان برایمان می گویند.
*وعده تأسیس راه را آب بُرد، مسئولین ما را خواب…
عینعلی نوری نژاد از روستای رود سرا و پشت سد مخزنی آیت الله بهجت محله سیانی در گفتگو با خبرنگار ما با اشاره به مشکلات این روستا گفت: بنده قبلا به عنوان بهورز حدود ۱۸ سال در این منطقه خدمت کرده ام که در زمان گذشته حدود ۱۲۵۰ نفر جمعیت در پشت سد آیت الله بهجت زندگی می کردند اما به خاطر سد کوچ کرده و به شهر رفتند. برای احداث پروژه سد شهربیجار،مسئولین ذیربط از سال ۱۳۸۳ شروع به خرید اراضی و خانه های مردم کرد.
نوری نژاد در ادامه افزود: مردم این منطقه دامدار و تولید کننده هستند که صدها تن گوشت و لبنیات تولید می کردند و محصولات مختلفی مانند برنج از جمله تولیدات آنها بود . حدود ۱۲۰ هکتار از منابع زیر کشت، به دلیل احداث سد مخزنی نابود شد و مردم به پرورش گوسفند ، گاو، بز، مرغ وانواع ماکیلان پرداختند. سربار دولت نبودند ولی متاسفانه با وجود سد که دولت می توانست فکرهای دیگری کند تا مردم از این منطقه کوچ نکنند و مشکلات عدیده ای برایشان ایجاد نشود؛ متاسفانه مطالبات انجام نشد. زمین تعداد زیادی از اهالی خریداری شد ولی بیش از ۱۶۰ خانوار بلاتکلیف بوده و این تعداد قریب به۵۵ خانوار به طور دائم پشت سد سکونت دائم دارند. بی هیچ چیزی… امکانات صفر. برای مردم هیچ تدبیری نکرده اند و زندگی شان را به نابودی کشاندند و برای آنها هیچ گونه ساماندهی صورت نگرفت .
وی افزود: از سال ۹۲ این سد آبگیری شده است که از ۳۵۰ خانوار حدود ۵۵ خانوار بلا تکلیف هستند و هیچ حرفه و شغلی ندارند. در واقع هیچ کاری جز دامداری بلد نیستند و مسئولین هیچ راهی برای اهالی باقی نگذاشه اند. در حال حاضر قایق برای رساندن مردم از خشکی به سد آیت الله بهجت، دو بار در روز تردد می کند. ۸ صبح و چهار بعد از ظهر. این در صورتی است که اهالی باید صدها متر پیاده روی کنند تا به قایق برسند.
در این منطقه دانش آموزان خانوارها، به دلیل شرایط پیش آمده، ترک تحصیل کرده اند و طفل ۱۲ساله تبدیل به دامدار شده است و هیچ راهی ندارند.
عینعلی نوری نژاد در ادامه تشریح کرد: در شبانه روز فقط دو بار قایق برای رفت آمد مردم می آید و اگر بیمار شوند نمی توانند به موقع خود را به درمانگاه برسانند. در واقع مردم این منطقه با مشکلات عدیده ای روبرو هستند .
وی تاکید کرد: مردم بلاتکلیف هستند، قبلا دستور جاده از سوی استاندار صادر شد؛ متاسفانه برخی از مسئولین و افراد باعث شدند که وضعیت تاسیس جاده بلاتکلیف رها شود. احداث جاده ای به اندازه ۲ کیلومتر، مردم را از این درد و رنج بی حساب نجات می دهد و مردم دامدار می توانستند مشکلات خود را رفع کنند. تمام مردم پشت سد، دامدار هستند. آنها می توانند با تاسیس این جاده، آذوقه و علوفه دام را تامین و برای تامین نیازهای ضروری از این جاده استفاده کنند تا نیمی از مشکلاتشان حل شود . با توجه به فاصله، کرایه ماشین بسیار بالا بوده و با توجه به شرایط اقتصادی تردد واقعا به سختی صورت می پذیرید.
این معتمد روستا در آخر افزود:اهالی برای رسیدن به محل، باید ساعت ها پشت درهای بسته جنگل بانی بمانند؛ یا تماس بگیرند تا موتورسواری که منبع درآمدش مسافرکشی است؛ بیاید و در را برایشان بازکند. باید به حال مردم فکری اندیشیده شود. درخواست ما از تمام مسئولین پیگیری وضعیت اهالی پشت سد است.
تمام صحبت ها، وعده ها و وعیدهای برخی مسئولین توخالی بود
حسن بابا پور از اهالی روستای چانه سرا و عضو شورای اسلامی در گفتگو با خبرنگار آوای جنگل گفت: شغل ما دامداری است وحدود ۵۵ خانوار در پشت سد آیت الله شهربیجار ساکن هستند. چند سالی است که مسئولین به ما وعده داده اند، ولی تمام صحبت ها، وعده ها و وعیدها توخالی بود.. در طول ۲۴ ساعت فقط یک قایق، کمتر از یک ساعت در اختیار ما است. با توجه به اینکه ما دامدار هستیم، رفت آمد صبح وغروب با این قایق جوابگو نیست و باید علوفه دام را نیز با همین قایق حمل کنیم . امکانات ما محدود است و عوامل قابل استفاده و ضروری مانند برق، جاده و امکانات دیگر را قطع کردند که این کار توسط سازمان آب صورت گرفته است.
تمام دانش آموزان پشت سد، بی سواد و محروم مانده اند
دانش آموزان پشت سد بی سواد و محروم مانده اند؛ دانش آموزان ما به بدلیل عدم امکانات ترک تحصیل کرده و دامداری می کنند.این است آینده جوانان ما .
وی در خصوص عدم خریداری زمین های اهالی باقیمانده گفت: جنگل بانی آمد و تمام زمین ها را نقشه برداری کرد ، پرونده سازی صورت گرفت و به سازمان تحویل داده شد ولی سازمان آب، هیچ مسئولیتی را قبول نمی کند .
جاده داخل سد قرار گرفته بود و با توجه به آب گیری ؛ تمام راه های ارتباطی و امکانات قطع شده است. مردم این منطقه باغدار نیز هستند اما درختانی که کاشته اند چون در پشت سد قرار دارد و هیچ راه دسترسی وجود ندارد؛ نمی توانند از درختان خود بهره برداری کنند.
با وعده وعید مسئولین متاسفانه هیچ مشکلی رفع نشده است
اسماعیل نظر پور عضو شورای اسلامی ساکن روستای رود سرا محله دولیه سرا در گفتگو با خبر نگار آوای جنگل گفت: در منطقه ما که حومه رودبار است، حدود ۵۵ خانوار ساکن و ۱۶۰ خانوار ذینفع درگیر همین مشکلات سد هستند. در واقع مردم هیچ امکاناتی چون، آب ، برق، گاز، نانوایی ، بهداشت،جاده در پشت سد ندارند . با توجه به پیگیری هایی که کرده ایم، دستمان به جایی بند نیست و با وعده وعید مسئولین متاسفانه هیچ مشکلی رفع نشده است .
**منابع طبیعی، راه را بسته است/برای هر بار تردد اهالی، کلیددار، ۳۰ هزارتومان دریافت می کند
برای دسترسی به محلات پشت سد یک جاده مشترک بین منابع طبیعی و اهالی روستا وجود دارد که در شورای تامین استان مصوبه و اجرا گردید. متاسفانه توسط منابع طبیعی در ورودی این راه، دروازه گذاشته اند و اهالی برای تردد بایستی ساعت ها منتظر بمانند تا موتورسواری که شغل او مسافرکشی است و کلیددار است، بیاید و دروازه را باز کند و به ازای هر تردد مبلغ ۳۰ هزار تومان دریافت می کنند.در روزهای بارانی اصلا خبری از کلیددار نیست وباید از نظات شرکت نارون کلید بگیرند و دروازه را باز کنند . اهالی چه درآمدی دارند که باید برای تردد به زادگاه و محل سکونت خودشان؛ ۳۰ هزار تومان پرداخت کنند؟ این قانون را در کجا نوشته اند؟
منابع طبیعی به دستور فرماندار هم توجهی نمی کند و ما باید برای رفتن به خانه خود پول پرداخت کنیم
فرماندار شهرستان رودبار طبق دستوری که داده بود ؛ مقرر شد در روز دروازه را باز بگذارند تا مردم عبور کنند ولی متاسفانه توجهی به این امر نشده، بازهم باید دو ساعت پشت درهای بسته منتظر باشیم و هر ماشین برای هر تردد ۳۰ هزار تومان باید پرداخت کند.
وی افزود: رفتن به شهر وحاشیه شهر نشینی کار درستی نیست. جوان ۲۰ ساله درس خوانده و بی کار است . چه برسد به روستا نشینی که در شهر سکونت کند… بدون هیچ پیشه و کسب و کاری…
وقتی گوش شنوایی نیست، من شورا چه کار می توانم بکنم؟
پیشنهاد می کنم جاده نیمه کاره را زودتر به اتمام رسانده و راه را احداث کنند تا مردم به تولید و زندگی خود برسند. در اینجا مردم مولد تولید هستند شغل خود را ادامه دهند .وقتی گوش شنوایی نیست من شورا چه کار می توانم بکنم … در فاز دوم که بالاتر از تراز۲۲۵در واقع محلات اقماری روستای رودسرا شامل دولیه سرا، لنگه سرا، آلوکله، فیاو، چانسرا، تنگه رود با جمعیت بیش از ۷۰ خانوار ساکن و ذینفع می باشد که متاسفانه در مطالعات اولیه دیده نشده اند!
به حرف های خودتان عمل کنید/ پروژه احداث جاده را، تمام کنید
زمان آبگیری؛ حسب امر ریاست محترم دادگستری کل استان گیلان و پیرو آن جلسه شورای تامین به ریاست دکترنجفی استاندار وقت؛ مقرر گردید جاده دسترسی برای روستاهای بالا دست احداث تا متعاقبا برای ساماندهی انان با دادن امکانات تصمیم گرفته شود.
در این راستا جاده ای به طول ۵/۴ کیلومتر در امتداد جاده جنگلی شرکت نارون تا نزدیکی یکی از محلات دولیه سرا احداث که متاسفانه نیمه تمام به حال خود رها شد. از آن تاریخ، مردم در دو نوبت صبح و عصر با یک قایق چند نفره از سطح دریاچه تردد می کنند و کلیه مایحتاج خود و دامهای خود را از این طریق حمل می نمایند.
*اهالی پشت سد هنوز فانوس روشن می کنند!!! کجاست برق؟
مردم در این محلات از برق، تلفن، گاز، جاده دسترسی ، مسجد، نانوایی و … بی بهره اند. دانش آموزانشان بی سواد مانده اند. بیش از ۷ سال مردم آرزوی خواندن دو رکعت نماز در مسجد دارند. آیا سزاوار است در این عصر از زمان که عصر پیشرفت تکنولوژی است، مردم شب را در روشنایی فانوس به صبح رسانند؟ برای گرمایش از بخاری هیزمی استفاده می کنند. آب را کیلومترها با دبه حمل می کنند. جایی نمانده که ما به آن مراجعه نکرده باشیم.
علاوه بر موارد فوق الذکر ، سد راه ارتباطی کلیه دامداران دهستان بلوکات را در فصول بهار و تابستان به ییلاقات دامنه درفک کوچ می کنند راه بسته است و آنان با مشقت کوچ می کنند. حال با توجه به مراتب فوق و نظر به وضعیت اقتصادی حاکم بر جامعه و اینکه اکثر مردم روستا دامدار و مولد و تولید کننده هستند؛ درخواست می شود برایشان جاده ارتباطی و امکانات رفاهی مهیا گردد و در غیر اینصورت در مکان دیگر در پایین سد آنان را ساماندهی نمایند و زمینه ادامه شغلشان را فراهم کنند تا خدای ناخواسته گرفتار حاشیه نشینی شهر نشوند.
**وجدانتان کجا رفته است به داد ما برسید/ یا راه را درست کنید یا زمین هایمان را خریداری کنید
نظر پور از دیگر اهالی پشت سد شهربیجار در این گفتگو گفت: ساکن دولیه سرا هستم. علت مهاجرت نکردن ما عدم خریداری زمین هایی است که هم اکنون زیر آب است. در پشت سد هیچ امکاناتی نداریم.
**مسئولین اگر به ما جاده ، برق و امکانات دهند ما در این مکان زندگی خواهیم کرد
هادی قنبر پور ساکن روستای پشت سد، در این گفتگو افزود: علت ماندن من در این منطقه، زمین های ابا و اجدای است که نیمی از زمینها را خریداری کرده ومابقی هنوز بلاتکلیف مانده است .کلا پشت سد تکلیف زمین هایی که اصلا مشخص نیستد، ۵۵ خانوار است و بیش از ۱۶۰خانوار به طور کلی درگیر این ماجرا هستند. وی افزود: دانش آموزان به خاطر نداشتن امکانات همه ترک تحصیل کرده اند. مسئولین اگر به ما جاده، برق و امکانات دهند ما در این مکان زندگی خواهیم کرد.
۱۷سال است که با ویروس بلاتکلیفی دست و پنجه نرم می کنیم
اصلان نصیری در گفتگو با ما عنوان کرد: ۸ سال به عنوان شورای این منطقه مشغول خدمت هستم. از ابتدای تاسیس سد که کلنگ اش توسط دکتر عارف معاون رئیس جمهور وقت، زده شد حدودا ۱۷ سال است که مردم ما با یک بیماری به نام بلا تکلیفی دست و پنجه نرم می کنند. در واقع نمی دانند باید ماندگار شوند یا بروند ؛ کسانی که در این منطقه ساکن هستند وچه کسانی که از این منطقه رفته اند بلا تکلیف هستند. بالغ بر ۵۵ خانوار پشت سد؛ سکونت دائمی دارند. اینها افرادی هستند که زمین هایشان به هیچ عنوان خریداری نشده و بالغ بر ۷۰ خانوار نیز ،قسمتی از زمین هایشان خریداری و مابقی زیر آب است.
مقصر اصلی تمام این نابسامانی ها آب منطقه ای می باشد
زمین های مردم را به صورت بخش بخش خریداری کردند. یعنی آب منطقه ای هر زمانی قسمتی از اراضی مردم را که نیاز داشت خریداری کرد .برای مثال، خانه در ارتفاع بالاتری است و برنجزار پایین تر؛ چون برنجزار را به عنوان معدن نیاز داشتند خریداری کردند ۶ ماه بعد معدن را کنده کاری می کردند وبه خانه برخورد می کردند به همین دلیل یک نفر را در چند مرحله و تکه تکه به حد نیازشان خریداری کردند.خیلی از مردمان ما را با همین وعده ها خام کردند. گفتند زمین ها را می خریم که متاسفانه بعد از آب گیری سد اهالی هنوز هم مطالبه دارند و حدود ۵۵ خانوار شاید هم بیشتر پشت دریاچه سد ساکن هستند وتعدادی هم کوچ کردند ولی مطالباتشان باقی است . وی ادامه داد : از سال ۸۳ با تمام نمایندگان شهرستان رودبار ، فرمانداران ، استانداران مکاتبات صورت گرفته ولی تاکنون حتی به یک وعده هم عمل نکرده اند. زمان آبگیری سد شهربیجار، براری رئیس دادگستری وقت شهرستان رودبار ما را به سیاوش پور مدیرکل دادگستری معرفی کرد و ما مشکلات را بیان کردیم. قرار براین شد تا مشکلات را مرتفع کنند و سپس سد را افتتاح کنند. همچنین در زمان استاندار نجفی، جلسه ای تشکیل شد تا جاده ای برای اهالی بالا دست احداث شود که بعدها اقدامات دیگر صورت گیرد. متاسفانه جاده تا یکی ازمحلات بالا دست تاسیس شد و مابقی رها شده و به هیچ روستایی وصل نشده است . سد افتتاح شد و در زمان آقابیگی که سرپرست آب منطقه ای بود؛ یک گروه کارشناسی از استانداری به ریاست مهندس شوقی، از محل بازدید کردند و طبق جلسه ای که برگزار شد گفتند عملا این کار ما اشتباه بود چون قرار بود سد را بهره برداری کنند نه افتتاح.
**۵۵ خانواری که در پشت سد ساکن هستیم، بالغ بر ۶هزار دام داریم/ ما را اسیر کرده اند
علی نوری نژاد در گفتگو با خبرنگار ما در خصوص ماندگاری خود دراین منطقه گفت: زمین های مارا نیمی خریداری کردند ومابقی را نه . ما را اسیر کردند نه جاده ای ، نه راهی ، چطور با قایق علوفه برای دامهای خود تامین کنیم ؟ ما در پشت سد گرفتار شده ایم. چرا مارا اسیر کرده اند ؟
وی افزود : حدود ۶۰ خانواری که در اینجا ساکن هستیم بالغ بر ۶هزار دام داریم. چه طور از این آب برای دامهای خود علوفه بیاوریم؟ با قایق نمی توان علوفه مورد نیاز دام را تامین کرد…
با نبود راه، اگر فرزندم بیمار شد چگونه به درمانگاه ببرم ؟
منیره قاسمی در این گفتگو با افسوسی بی پایان برای فرزندان خود به خبرنگار ما می گوید : دو فرزند دارم امسال فرزندم را برای پیش دبستانی با این مشکلاتی که بوجود آمده ثبت نام نکردم . اگرفرزندم بیمارشد یا تب کرد چه طور به درمانگاه ببرم؟ آنتن دهی در این منطقه وجود ندارد، دانش آموزی که می خواهد با فضای مجازی درس بخواند، اینترنتی وجود ندارد که بتواند تحصیل کند. همین سبب ترک تحصیل دانش آموزان و حتی فرزندان من شده است.
**از حجت الاسلام والمسلمین رئیسی عاجزانه درخواست دارم به مشکلات ما رسیدگی کنند
از حجت الاسلام والمسلمین رئیسی، عاجزانه درخواست دارم به مشکلات ما رسیدگی کنند. ما دیگر هیچ امیدی به مسئولین گیلان نداریم.این مشکل در استان حل شدنی نیست .
**نه راه پس داریم و نه را پیش
محمد سلطان پور یکی دیگر از اهالی این منطقه که ۳۲ سال از سکونت آن می گذرد، در گفتگو با خبر نگار ما گفت: اراضی ما بلاتکلیف است نه راه پس داریم و نه راه پیش !؟
**درامدی نداریم تا به مکان دیگری برویم
وی از مسئولین خواستارشد تا چاره ای اتخاذ کنند و مردم را از سرگردانی نجات دهند .سلطانپور افزود: در این شرایطی که در جامعه حکم فرما است با دو کودک کجا بروم؟
به جای درس خواندن با گاو و گوسفند سر و کله می زنیم
احمد رضا رضایی متولد ۱۳۸۲ دانش آموز کلاس یازدهم در گفتگو با ما گفت: به خاطر سدی که احداث شده و سخت شدن رفت و آمد؛ ترک تحصیل کرده ام . نه جاده ای و نه راهی !؟ قایقی هم که ما را سوار می کند، فقط صبح و غروب است. کی به مدرسه برسیم، کی برویم ، کی بیاییم ، کی تکالیف را انجام دهیم.. .مجبوریم با گاو و گوسفند سر و کله بزنیم.
**محرومیت، کارد را به استخوانمان زده است
مهران باباپور متولد ۸۲ دانش آموز کلاس یازدهم که در رشته علوم انسانی مشغول به تحصیل است به خبر نگار ما گفت: ((من هر روز صبح ساعت ۵ صبح از روستای الوکله حرکت می کنم تا ساعت ۸ به قایق برسم و به روستای دیگری رفته تا به آنتن و اینترنت شهربیجار دسترسی داشته باشم؛ درس بخوانم و ساعت ۴ غروب برگردم .از تمام دانش آموزان روستای ما، فقط من توانسته ام با تحمل چنین شرایط سختی درس بخوانم. تکلیف مابقی دانش آمووزان چیست؟ حتی من ، چند سال دیگر می توانم چنین شرایطی را تحمل کنم؟ محرومیت، کارد را به استخوانمان زده است
**مگر ما مسلمان نیستیم که در پشت سد زندانی شده ایم؟
گل اندام مقیمی ساکن روستای چانه سرا با اشاره به اینکه حدود ۵۵ خانوار در چانه سرا ساکن هستند به مشکلاتی چون نداشتن جاده، آب لوله کشی، مغازه ،خانه بهداشت و غیره اشاره داشت وگفت : مریض هستم. با پای پیاده مسیر بسیار طولانی را تا قایق طی می کنم تا سوار قایق شوم ؛ مگر ما مسلمان نیستیم که کسی به دادمان نمی رسد؟ چرا زمینهای ما را خریداری نمی کنند تا ما ازاین منطقه برویم؟
وی ادامه داد: با این کمبود امکانات و عدم توجه به خریداری زمین ها، انگار ما را پشت سد زندانی کرده اند . اسیر و سرگردانیم مگر چند سال می خواهیم عمر کنیم که انقدر برخی از این دولت مردان ما را اذیت می کنند ؟
کار ما را ساماندهی کنند، اراضی ما را بخرند و جای دیگری ما را سکنی دهند…
یک روز قایق خوب است چهار روز خراب !
کاظمی متولد۱۳۵۰ اهل روستای دیلم ده در گفتگو با آوای جنگل گفت: بلاتکلیفی زمین های ما همانا، کمبود امکانات ونبود جاده همانا؛ سازمان آب منطقه ای گیلان، آمده قسمتی از زمین های ما را خریداری کرده ومابقی مانده و نیمی هم به زیر آب رفته است .
**اگر جاده فرعی احداث کنند، نیمی از مشکلات مردم حل شود
وی ادامه داد: به سازمان آب مراجعه می کنیم جواب درستی به ما نمی دهند و ما را سرگردان کرده اند ، نمی توانیم مدیریت کنیم اگر بیماری بد حال باشد تا تماس بگیریم قایق بیاید معلوم نیست زنده یا مرده به مقصد برسد.همچنین موقع تماس گرفتن گاهی آنتن هست وگاهی نیست . در واقع به نوعی داریم عذاب می کشیم.
یک روز قایق خوب است چهار روز خراب می باشد.کاظمی بیان داشت: اگر جاده فرعی احداث کنند، نیمی از مشکلات مردم حل شود .